Zaterdag 6 november was het dan zo ver. Na ruim twintig jaar aan het bad gestaan te hebben, was het goed geweest. Best lastig maar…. tijd voor andere dingen! Nog even één keer met de kinderen de zaterdagochtendsfeer proeven wilden we Sonja natuurlijk niet ontnemen. Met een bijzondere zaterdageditie was er gelegenheid voor de kinderen om Sonja uit te zwaaien.
Met een blik van totale verbazing stapte Sonja onder de erehaag door. Deze werd gevormd door alle aanwezige kinderen en het kader. Dit had ze even niet zien aankomen. Met een smoes was ze naar het zwembad gelokt. Haar dochters zaten in het complot zodat we zeker wisten dat er tijd gemaakt werd voor een afscheid. Sonja is namelijk altijd druk, is het niet met oppassen, dan wel met wasjes draaien of klussen op de boerderij. Opeens stond ze weer op zaterdagochtend vertrouwd aan het zwembad maar geen idee hebbende van wat haar te wachten stond. Namelijk de DOS olympische spelen! Paardrijden, ringwerpen, kogelstoten, ver duiken, touwtrekken, onderwater hockey en basketbal, het was er allemaal.
Na de officiële opening, bestaande uit Sonja die het openingslint doorknipte, was het dan echt tijd om te gaan beginnen. Sonja maakte zich klaar om langs het bad naar alle teams te gaan kijken toen tot haar tweede verbazing die dag, Ilse opeens zei dat ze mee moest doen. ‘’Zo makkelijk kom je er natuurlijk niet van af Sonja’’ waren de lachende reacties. ‘’Ik heb geen badpak mee!’’ riep Sonja meteen. Gelukkig had het bestuur haar dochters in het complot zitten tijdens het organiseren van dit alles, dus haar badpak lag al lang klaar. Vijf minuutjes later kon ook Sonja zich aansluiten bij het ‘paardrijden’. Toen Sonja bij ronde twee aankwam en zag dat ze moest gaan kogelstoten riep ze al gauw: ‘’Maar dat kan ik toch helemaal niet?!’’. Na een korte les van Jelle ging ze er toch voor en met een grote plons landde de ‘kogel’ halverwege in het zwembad.
Toen alle teams vier rondes gedaan hadden was het tijd om te gaan touwtrekken. Maar je kunt natuurlijk niet gaan touwtrekken zonder een scheidsrechter. Toen Hielke klaar stond met het fluitje konden we gaan beginnen. De rode zakdoek die tussen de twee pionnen hing moest naar je eigen helft getrokken worden en dan had je gewonnen. De teams moesten om en om tegen elkaar strijden en het ging er fanatiek aan toe. Water spatte in het rond en alle spierballen werden in de strijd gegooid. Zelfs de scheidsrechter was zo fanatiek, dat wanneer hij op zijn fluitje blies nadat een team de zakdoek op hun helft had weten te krijgen, heel Varsseveld wist dat wij bezig waren met de olympische spelen. ‘’Die was wel duidelijk he?’’ vroeg hij met een grijns op zijn gezicht nadat hij weer keihard op de fluit geblazen had. Na het touwtrekken was iedereen wel toe aan een welverdiende pauze. Er stond ranja klaar en de chipszakjes lagen uitgespreid over de tafel. Uitgeput plofte alle kinderen neer in een stoel. Hun handen verdwenen in de chipszakjes en even was het stil.
Toen iedereen zijn of haar chips en drinken op had was het tijd voor de laatste twee onderdelen. De wat oudere kinderen gingen onderwaterhockeyen. En de rest ging basketballen. Sonja sloot zich aan bij het basketballen en nadat de teams gemaakt waren gingen we snel van start. Sonja kreeg de bal toegeworpen en wilden hem doorspelen naar Anna, haar teamgenoot. “Vang Anne!’’ riep ze enthousiast. De rest van het kader barstte in lachen uit. Na al die jaren blijft het toch nog moeilijk om die namen uit elkaar te houden. Een spannende wedstrijd volgde totdat Hielke wederom op de fluit blies en het tijd was om door te gaan naar de prijsuitreiking.
Vol spanning zaten alle kinderen op de rode bank te wachten op de uitslag. Die puntje voor puntje op het scorebord geschreven werd. Toen alle punten verdeeld waren bleek dat alle teams een plaats op het podium verdient hadden. Zo gaat dat namelijk bij DOS. We zijn allemaal winnaars! Wel kan er maar één olympisch kampioen zijn. Dit was natuurlijk niemand minder dan the woman herself, Sonja! De beker hiervoor werd uitgereikt door Arjan Knipping, begonnen bij DOS en het zwemmen geleerd van Sonja. Hij is er zelfs mee in Tokyo bij de Olympische Spelen gekomen dit jaar. Het duurde even voordat Sonja hem herkende want het was natuurlijk ondertussen alweer een tijdje geleden dat ze hem les gegeven had.
Nu de officiële spelen voorbij waren was er gelegenheid om Sonja nog persoonlijk een cadeau, kaart of een mooie tekening te geven. Namens het bestuur, alle leden en het kader, kreeg Sonja een fotoboek met daarin foto’s van alle jaren dat ze aan het bad gestaan heeft. Lachend bladerde ze door het boek terwijl ze de namen noemde van de mensen op de foto’s. Hoewel ze haar bril niet op had werd iedereen herkend.
Toen alle cadeaus gegeven waren was het voor de kinderen dan toch echt tijd om aan te gaan kleden en naar huis te gaan. ‘’Weet je nog dat Sonja dat vroeger altijd riep: WIJ GAAN ALLEMAAL AANKLEDEN!’’ vroeg Laura aan Anna. Maakte niet uit wie het zei of het probeerde, pas op het moment dat Sonja het riep, waren alle kinderen binnen een minuut uit het water en stonden ze onder de douche.
Om de ochtend mooi af te sluiten kon er nog even nagepraat worden in de kantine. Er waren oud kaderleden en bestuursleden gekomen. Helaas kon niet iedereen hierbij zijn en daarom kreeg Sonja nog één laatste cadeautje. Namelijk de belofte op een reünie. Die op een nader te bepalen tijdstip plaats gaat vinden. Waar dan, hopelijk, iedereen bij aanwezig kan zijn.
Sonja, namens alle kinderen, kaderleden, bestuursleden en oud leden: Super bedankt dat je ruim twintig jaar elke week aan het bad hebt willen staan. Natuurlijk zullen we er altijd aan denken: geen spaghetti benen, tel geen zwembad tegeltjes tijdens het duiken en houd je billen altijd aangespannen. Lieve Sonja, we gaan je missen!
Tekst: Anna Weirath
Fotoverslag
